Voordat we bij N.A. kwamen, konden we ons eigen leven niet hanteren. We konden niet leven en van het leven genieten zoals anderen dat doen. We moesten iets anders hebben en dachten dat gevonden te hebben in drugs. We plaatsten het gebruik ervan boven onze families, onze vrouwen, onze mannen en onze kinderen. We moesten drugs hebben ten koste van alles. We hebben veel mensen ernstige schade berokkend maar bovenal hebben we onszelf geschaad. Door ons onvermogen om onze persoonlijke verantwoordelijkheden te aanvaarden creëerden we onze eigen problemen. We leken niet in staat te zijn het leven zoals het is onder ogen te zien.

De meesten van ons realiseerden zich dat we langzaam zelfmoord pleegden door onze verslaving, maar verslaving is zo’n sluwe vijand van het leven dat we de kracht verloren hadden om hier iets aan te doen. De meesten van ons belanden in de gevangenis of zochten hulp in de geneeskunde, godsdienst of psychiatrie. Geen van deze methoden werkten voor ons. Onze ziekte kwam telkens terug of bleef erger worden tot we in wanhoop hulp bij elkaar zochten in N.A.

Na onze komst bij N.A. realiseerden we ons dat we zieke mensen waren. We lijden aan een ziekte waarvoor geen remedie bekend is. Echter, het is mogelijk de ziekte op een gegeven moment te bedwingen en dan is herstel mogelijk.